Op 4 mei 2024 verscheen op CVandaag mijn jongste column ‘Dr. M. Klaassen propageert slachtofferschap en ontloopt verantwoordelijkheid’. Onderaan deze column plaatste het platform een poll, waarbij lezers als optie konden kiezen: ‘Ik heb geen mening. Ik hoop dat deze column aanleiding is voor een broederlijk gesprek tussen dr. Klaassen en John Lapré!’ Deze optie haalde, tot nu toe, 44 van de 185 uitgebrachte stemmen.
Gesmoorde polarisatie
Wat veel mensen niet weten is dat ik in april 2023 dr. Klaassen een e-mail heb gestuurd, waarin ik aangaf dat wij nooit live contact met elkaar hebben gehad en dat wij alleen kennis van elkaar hebben genomen via onder andere het geschreven woord. Ik vroeg hem of hij openstond voor een kop koffie, ‘gewoon om elkaar in de ogen te kijken en elkaars nieren te proeven.’
Ik bewaar namelijk goede herinneringen aan dergelijke ontmoetingen. Mijn gedachten gaan uit naar een ontmoeting met Steef de Bruijn, de hoofdredacteur van het Reformatorisch Dagblad, met wie ik een briefwisseling in zijn krant voerde. Naar een ontmoeting met prof. dr. Willem Ouweneel, met wie ik ook een briefwisseling (CVandaag) had. Naar een ontmoeting met de christelijk gereformeerde predikant ds. J.M.J. Kieviet. Naar ontmoetingen met bestuurders van mijn oude reformatorische school, het Pieter Zandt College in Kampen. En ga zo maar door. Het zijn fysieke ontmoetingen die begrip kweken voor elkaars overtuigingen, een mild hart vormen en helpen onoverbrugbare polarisatie te smoren.
Nee, doe maar niet
In mei 2023 reageerde dr. Klaassen op mijn e-mail. Met spanning opende ik mijn mailbox. Dr. Klaassen excuseerde zich voor zijn wat late reactie, maar dat had te maken met een aarzeling die hij voelde. ‘Goed begrepen: iedereen die langskomt, is welkom voor koffie, al is het midden in de nacht. Ook jij. Maar de aarzeling zit vooral in de functie van zo’n gesprek. Wat is het doel en schieten we ermee op? Jij bent een man met een missie. Ik ook. En onze missies sluiten niet aan op elkaar, sluiten elkaar eerder uit. Je artikelen die ik lees, bevestigen dat. Dan wordt een gesprek vermoedelijk een herhaling van zetten, een bevestigen van eigen gelijk. Wie schiet daar wat mee op?’
Ik heb lang geaarzeld dit te delen. Je deelt niet zo makkelijk uit een onderling gesprek. Toch ben ik eruit: christelijk Nederland moet dit weten. We moeten weten hoe opinievormers in de wedstrijd staan.
Voor mij is het klip en klaar dat dr. Klaassen zich stellig heeft voorgenomen zich door niets en niemand af te laten wijken van zijn missie. Een gesprek met ene John Lapré is dan voor hem volstrekt zinloos. Dr. Klaassen staat niet open voor écht in de ogen kijken en voor écht nieren proeven en dat maakt het verklaarbaar dat hij geen zin heeft met opponenten te praten. De karavaan van de binaire genderoppositie moet voortgeduwd en voor schaven en schuren is dan geen tijd. Dat is een zorgelijke ontwikkeling, want uiteindelijk zullen geen bruggen worden gebouwd. De ‘man met de missie’ voedt zo polarisatie binnen en buiten de kerk en ik hoop dat hij ook voor die verantwoordelijkheid niet zijn kop in het zand steekt.
Afpellen als een ui
Mij goed begrepen: ik ben bereid mezelf dood te vechten voor het vrije woord, ook als dat woord mij niet welgevallig is. Daarvoor ben ik inmiddels bijna tien jaar militair en ik zal voor onze zwaar bevochten vrijheden strijden met alles wat in mij is. Wie dr. Klaassen de mond snoert, kan rekenen op een kwade Lapré. In de behoefte ons uit te spreken, al is het vanuit een ander perspectief, vinden wij elkaar. Juist onze verschillen kunnen helpen mensen een goed beeld te laten vormen. Hoe mooi is het elkaar daarin te kunnen versterken! Mensen moeten geen papegaaien worden (dr. Klaassen zegt dit of mr. Lapré zegt dat), maar op basis van wat hen wordt aangereikt, zelf een mening vormen, in samenhang met andere bronnen die voor hen van (levens)belang zijn.
Waar ik niet op uit ben, is dr. Klaassen te overtuigen. Als dat het doel zou zijn, wordt het inderdaad een herhaling van zetten, een oeverloze discussie waar je nooit uitkomt en waar je alleen maar moe van wordt. Het doel moet zijn, om achter de standpunten de ander te zien. Daar zit de winst. In een fysiek gesprek pel je de ander af, als een ui, totdat de mens overblijft, z’n zielenroerselen, z’n diepste zorg, z’n verlangens en hoop. Daar dien je niet alleen elkaar mee, maar vooral de mensen die je als opiniemakers in het publieke domein bedient.
Waardig knetteren
Wie weet hoe we elkaar uiteindelijk toch eens treffen. Niet om te stoken en te porren, maar om te verbinden en te overbruggen. Hoe dan ook, ik blijf ‘de man met de missie’ volgen, al was het om tegenwicht te bieden waar ik vind dat het moet. Dan mag het weleens knetteren, maar zolang het een waardig knetteren blijft, is er niets aan de hand.
mr. John H. Lapré 