cc Chalmers Butterfield
Jaren geleden ontmoette ik een man, die zijn hele leven recherchewerk heeft verricht en na zijn pensioen in een diep gat is gevallen. Familie heeft hij niet en de enkeling met wie hij een gesprekje aanknoopt, ploft niet bij hem thuis op de bank om een middagje te praten over van alles en nog wat. Hij vindt het erg moeilijk om ergens op visite te gaan, omdat hij er geweldig tegen opziet in de late avond weer alleen thuis te komen. Dat is voor hem zo’n onverteerbare gedachte, dat hij de klap van het alleen thuiskomen wil voorkomen door maar niet een ander te bezoeken. Ik raakte met deze man aan de praat en had met hem te doen. Ik besloot hem zo nu en dan een kaartje te sturen en heb hem op een zonnige dag opgezocht in zijn huisje, ergens op de Veluwe. Toen hij de deur opendeed, kon ik mijn lachen nauwelijks inhouden. De man had een wollen puntmuts opgedaan. Zijn ene oor was warmpjes weggestopt, het andere oor niet. Wat was hij blij me te zien! Eenmaal binnen, zei hij: ‘Ik heb nog taart van eergisteren, ik denk wel dat het nog goed is. Heb je zin in een stuk?’ Ik vroeg hem waarom de taart nog onaangebroken was, waarop hij antwoordde: ‘Ik ben eergisteren jarig geweest, maar er is niemand geweest.’
Ik kreeg een brok in mijn keel en vocht tegen tranen.
Daarna liep hij naar de woonkamer en pakte een kistje, waar ooit snoep in had gezeten. Op het kistje had hij de portretten van kinderen uit allerlei Afrikaanse landen geplakt. Deze had hij uit het blad Woord en Daad geknipt. Hij zei: ‘Hen heb ik altijd bij me.’ Een voor een gaf hij ze een kus. Ik kon mijn tranen niet langer bedwingen. Eenzaamheid kreeg voor mij een gezicht.
De bekende moeder Teresa, die in de sloppenwijken van Calcutta veel goed werk heeft verricht en kan worden beschouwd als een vrouw van gebed, schreef eens: ‘De ergste ziekte is niet lepra of aids. De ergste ziekte is het gevoel van eenzaamheid. De mensen die écht ziek zijn, zijn de mensen die vergeten zijn wat vreugde is en geen ervaring hebben met wederzijdse liefde en menselijke aanraking. De mensen die zo’n leven leiden, die uitgeworpen en alleen zijn, worden geteisterd door de ergste ziekte van de wereld.’
Het is bijna kerst.
We gedenken dat Jezus mens werd zoals wij. Jezus leefde ons zijn barmhartigheid voor, zoals Hij de barmhartigheid van zijn Vader voorleefde. Jezus’ leven inspireert ons, als wij ons door zijn genade laten vangen.
Wat wij kunnen geven, is een arm vol ontferming. Onze arm om verbondenheid uit te drukken, onze schouder om op te huilen, onze hand om het hoofd van de ander naar boven te richten, zullen blijken de belichaming van Gods liefde te zijn. Jezus draagt niet op om ons terug te trekken en te vereenzamen in stilte, maar stuurt ons eropuit. Hij wil dat we vrucht dragen en zijn compassie delen. Jezus zei tegen zijn volgelingen:
Jullie hebben niet mij uitgekozen, maar ik jullie, en ik heb jullie opgedragen om op weg te gaan en vrucht te dragen, blijvende vrucht. Wat je de Vader in mijn naam vraagt, zal hij je geven. Dit draag ik jullie op: heb elkaar lief.
– Johannes 15:16-17
Laten we om ons heen kijken, speurend naar uit wie het levensgeluk is weggevloeid. Van wie kunnen wij de eenzaamheid opheffen?
Soms is een uurtje van onze tijd al genoeg om die ene buurman of buurvrouw, een paar huizen verderop, te overladen met een prachtig kerstcadeau: uw of jouw aanwezigheid.
Zullen we de stoute schoenen aantrekken en op de ander afstappen?
Hele mooie kerstdagen toegewenst en een gelukkig, gezegend 2018!
In liefde,
John
