Vlootpredikant en tevens goede vriend Johan Trouwborst hield onderstaande ‘preek’ aan boord van Zr.Ms. Evertsen.
Prachtig!
Met toestemming hier overgenomen.
In de voorligsteun lig ik op het helidek,
waar helikopters oplanden en afvliegen.
Op de plek waar zware kisten altijd maar weer
spotten met de wetten van de zwaartekracht.
Daar sta ik stijf met mijn bezweet lijf
als een rechte plank boven een blauwe mat.
En dat niet voor de eerste keer.
Nee, keer op keer op keer, want routinetraining werkt net als reclame:
de kracht zit in de herhaling. Dan ga je ’t merken.
Midden op het dek staat Tonic Toni.
En zegt onze bezielde trainer:
jullie liggen allemaal in de voorligsteun,
maar nu is het de bedoeling
dat je met je knieën naar boven gaat
en de binnenkant van je ellebogen aantikt.
Links en rechts. Om en om.
Ik hoor wat hij zegt en besef ondertussen
dat ik met mijn benen een kunstje moet doen,
wat eigenlijk een klusje voor mijn armen is.
Was ik maar een helikopter, schiet het door mij heen,
dan kon ik met mijn rotorbladen makkelijker op en neer.
Ik merk dat mijn spieren protesteren.
Vooral mijn armen vinden er wat van.
Ze denken: je hebt toch benen om op te staan!
Miljoenen jaren heeft de mens erover gedaan
om overeind te komen, om rechtop te gaan lopen, op twee benen,
moet je nu dan op je handen gaan staan?
Ondertussen schiet mij nog iets te binnen. Het oranje boekje.
Ik zag het liggen in de verblijven, behalve in het Gouden Bal.
Die hebben het niet nodig. Mentale kracht heet het.
Er staat een filosofisch zinnetje in:
Mentale kracht is geen ‘staat’, maar een dynamische zoektocht.
Ben ik daar nu mee bezig op het helidek? Boven mijn blauwe mat.
Met mijn dynamische zoektocht?
In het boekje staat dat wij ‘draaiknoppen’ hebben waar we aan kunnen draaien,
om onze weerbaarheid op te krikken. Citaat:
Lichamelijke fitheid en bepaalde mentale vaardigheden kun je zelf trainen.
Je kunt zelf aan de knoppen draaien.
Dat is precies wat ik Toni eerder ook hoorde zeggen.
Op mijn vraag aan hem: waarom doe jij dit eigenlijk, zegt hij:
Ik wil gewoon fit zijn. En dat is een keuze!
Het is een kwestie van mindset. Je doet het allemaal zelf.
Het gaat om de balans tussen lichaam en geest.
Evenwicht tussen die twee houdt je op de been.
Ook ik heb niet altijd zin, maar dan maak ik het.
(Toni zegt over sport wat sommigen over seks zeggen:
Als je geen zin hebt, kun je zin maken.
Mijn moeder zei dat zinnetje altijd. Maar dan ging het niet over seks,
maar over de vaaat die nog gedaan moest worden).
En zegt Toni: sporten brengt je ook iets. Je leert je lichaam heel goed kennen.
Je weet precies waar welke spier zit. En waar je zwakte en je kracht.
En: Sport is ook een uitlaatklep.
Het is ontlading van frustratie. Je knapt er van op!
Even kom ik op het idee om Toni te vragen een
artikel te schrijven voor het blad Happinez.
Laatst bladerde ik door dat mierzoete magazine met wel
185 advertenties voor manieren om gelukkig te worden.
Aloëveradrank nuttigen, wichelroede lopen, Yoga
en Mer-ka-ba meditatie, kleurcode eten, synchronisch leven,
kristallen therapie, zwemmen met dolfijnen,
boetseren vanuit je innerlijk, (niet op de plee, maar in een atelier),
vortex healing, tibetaanse klankschalen, het no-dietdieet enzovoorts enz.
De prijs staat er niet bij, daarvoor moet je naar de websites van de aanbieders.
Wat blijkt: voor minder dan een paar honderd euro kun je niet gelukkig worden.
Plots voel ik mij weer verliefd worden op de kerk.
Voor een paar tientjes per jaar scoor ik minstens 52 diensten,
krijg ik pastorale gesprekken als ik vast zit,
krijg ik een zegen op mijn relatie, ongeacht de combi van de set.
Ontvang ik de doop, sacramenten all inclusive en een uitvaart in stijl
(met of zonder begrafeniscake)
En om het af te maken – als klap op de vuurpijl – nog een gedachtenis met Allerheiligen,
als ik zelf al lang onder de groene zoden lig.
Waar word ik nou gelukkig van? Wat maakt mij happy?
Soms zoeken wij het geluk buiten onszelf. In dingen en spullen.
Daar speelt de reclame handig op in.
Zij wil mijn geestelijke behoeften vervullen met materiële zaken.
Maar dat gaat niet. Dat is een illusie.
En Loekie de Leeuw zelf weet dat ook wel. Om elke spot lacht hij zich rot.
Daarom komt hij dit jaar weer terug op de vaderlandse buis.
Samenvattend: de sleutel tot geluk ligt in jezelf! Gewoon door je verstand te gebruiken.
Je zintuigen in te zetten en te blijven ademhalen.
Door te genieten van je boterham met pindakaas en een glas melk.
Door een swimex midden in de Middellandse zee,
de enige plek waar je het water in- en uitstapt zonder zand tussen je tenen te krijgen.
Geluk ligt niet ver weg. Het ligt voor het oprapen, vlak voor je voeten.
De liturgie ligt op straat.
Je kunt het goddelijke proberen aan te tikken met een ticket to Bali,
maar je kunt God ook ervaren op de wijze van psalm 139.
U bent mijn visie, u bestaat waar ik kijk.
Ik verbeeld mij uw naam, zodra ik u noem.
Heel zintuiglijk is dat. Heel lijfelijk.
Gods aanwezigheid is dan zo nabij dat het niet eens meer opvalt.
Gewoon door jezelf te zijn.
Soms lekker lomp en onhandig, want niet alles lukt in 1x.
Soms met een hoop gedoe, want knakmomenten horen erbij.
Soms stinkt het, maar ook op de wc blijft ons lichaam een tempel van God.
Geef mij maar het boerenverstand van de Bijbel.
De zalige eenvoud van het leven zelf.
Wij zijn mensen. Geen engel en geen dier.
We hoeven elkaar niet op te hemelen.
Wie van de mens een engel maakt, wekt de duivel in hem.
Laten we liever onszelf in de touwen houden!
Dan hoef je spiritueel niet uit de bocht te vliegen. Ook niet in de haven.
Dus: wat is de clou van mijn verhaal?
Besteed je geluk niet uit aan anderen. Neem het heft in eigen handen.
Je bent zelf het best als je eigen deskundige.
Al is het op een blauw matje op het helidek.
Wie zelf verantwoordelijkheid neemt, hoeft anderen niks te verwijten.
Want mijn verwijten zijn niks anders dan vermomde verlangens.
Geef liever aan wat je zelf nodig hebt in plaats van te mopperen op anderen.
En nu wil ik naar de wijsheid van Arie.
Woensdagmiddag stond ik in trapportaal voor.
Ik zei tegen Toni dat ik wel een beetje spierpijn had.
Ondertussen loopt Arie langs. Hij vangt er iets van op.
En in het voorbijgaan, halverwege de trap, draait hij zich om en zegt:
Gedenk uw schepper in de dagen uwer jongelingschap,
eer dat de kwade dagen komen,
en de jaren naderen, van dewelke gij zeggen zult:
ik heb geen lust in dezelve.
De meest bevaren man a/b trakteert de vlootpredikant op een koekje van eigen deeg.
Je kunt je wel uitsloven, in het zweet werken,
maar wacht eens even: waar ben jij mee bezig? Alles is ijdelheid!
Vandaag geef ik Arie groot gelijk.
In het licht van de eeuwigheid stelt mijn sporten niks voor.
Toch blijf ik mij wel in het zweet werken, want op het helidek
voel ik nog meer dan op de preekstoel dat ik mijn lichaam ben.
Dat is toch een tempel van God?
Zelfs met zere spieren en zonder rotorbladen. Amen.
mr. John H. Lapré 